Mathias Vincent-Palazzi

Ο Mathias Vincent-Palazzi (1994) είναι ερευνητής και χωροταξικός σχεδιαστής. Μετά την αποφοίτησή του από το Sandberg Instituut, ίδρυσε το στούντιο έρευνας και δημιουργίας Niveau Zéro Atelier στη γενέτειρά του Παρίσι.

Χάρη στα εργαλεία της αρχιτεκτονικής, της τέχνης και του σχεδιασμού, το στούντιο αναπτύσσει έργα επικεντρωμένα στις πρακτικές που εδράζονται σε συγκεκριμένες δημιουργικές περιοχές. Κοιτάζοντας πώς διαπλέκονται αυτές οι κοινωνικές, οικολογικές, τεχνολογικές και οικονομικές επείγουσες ανάγκες, το στούντιο φτιάχνει αντικείμενα, προτείνει αφηγήσεις, προτείνει λύσεις, συχνά ενστερνιζόμενό την τεχνική ως φορέα επαναοικειοποίησης του κόσμου.

Προερχόμενη από αναλύσεις για συγκεκριμένες τοποθεσίες, προκύπτει μια πρακτική πολλαπλής κλίμακας, που κυμαίνεται από πειραματική έως καθαρά λειτουργική, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει τόσο εικασίες όσο και/ή απλή κατασκευή.

https://www.niveauzeroatelier.space/

Αυτό που δημιουργεί την ομορφιά ενός οικοσυστήματος είναι τα τοπία η αρχιτεκτονική, τα σώματα που το κατοικούν, η συλλογική μνήμη – τα πράγματα που κάνουν έναν πολιτισμό. Σε ένα δομημένο περιβάλλον εκφράζεται η αληθινή γνώση μιας περιοχής. Εκεί προκύπτει μια τέχνη, που αντιπροσωπεύει ορισμένους μύθους (που βρίσκονται στην άκρη του βουνού και του ουρανού, ο ουρανός που έρχεται σε επαφή με τον λαμπρό ήλιο που εξηγεί γιατί τα σπίτια είναι τόσο λευκά). Μέσα από την αλληλοσυσχέτιση όλων αυτών των όρων προκύπτει το vernacularity, όταν «η ποίηση υπάρχει μέσα από το ορθολογικό, με σιωπηλό τρόπο και το αντίστροφο» (C. Levi-Strauss). Βρισκόμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας όπου το ερώτημα πώς «να ξαναγίνουμε ντόπιοι» είναι επίμονο/πιεστικό (is pressing), είτε είναι πολιτιστικό είτε οικονομικό. Ωστόσο, το να γίνεις ντόπιος δεν σημαίνει να επιστρέψεις στο παρελθόν. Πώς θα αναδημιουργηθεί το vernacularity; Να το φροντίσεις πέρα από την φροντίδα για την παράδοση; Ένα νησί όπως η Τήνος, χάρη στη βαθιά παραδοσιακή του κληρονομιά και τα νησιώτικα χαρακτηριστικά είναι ένα ιδανικό και ίσως πρωτοποριακό μέρος για να αναλογιστούμε αυτά τα ερωτήματα.

Σε όλο το δυτικό τμήμα της Τήνου υπάρχουν ξερολιθιές, που αποτελούνται από τεράστια ποσότητα αχρησιμοποιητης πέτρας. Ενώ οι τοίχοι αυτοί ήταν κάποτε αναπόσπαστο μέρος της αγροτικής παραγωγής του νησιού, η χρήση τους έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, πολλοί αναγνωρίζουν τους τοιχους ως πολύτιμο μέρος της κληρονομιάς του νησιού που απαιτεί διατήρηση. 

Δίπλα σε αυτούς τους πέτρινους τοίχους, χτίζονται κτίρια χαμηλής ποιότητας κατασκευασμένα από κυλίνδρους για να φιλοξενήσουν εποχικούς τουρίστες. Η επικράτηση αυτών των εισαγόμενων, ενεργοβόρων υλικών εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις οικονομικές και ιδεολογικές συνθήκες που οδήγησαν στη χρήση τους έναντι άφθονων τοπικών υλικών. Επιπλέον, ποια είναι η σχέση μεταξύ αυτών των εισαγόμενων υλικών και της κληρονομιάς του νησιού.Ο Vincent-Palazzi Mathias με το έργο Strifogeros, διερευνά αυτά τα ερωτήματα δημιουργώντας μισή κυκλαδίτικη μαρμάρινη πόρτα σε ένα εγκαταλελειμμένο μικρό βοηθητικό χώρο στο λατομείο του Αγίου Ελευθερίου, ένα συσχετισμό ανάμεσα στις ξερολιθικές δομες και τη σύγχρονη δόμηση.

Κατασκευασμένη από έναν συνδυασμό πράσινου μαρμάρου, ανακυκλωμένου ξύλου, ασφάλτου και μπρούτζου, η πόρτα αποτελεί παράδειγμα μιας εικονοκλαστικής προσέγγισης στο κτίριο που ενσωματώνει ένα ευρύ φάσμα υλικών. Είτε είναι φθηνά είτε ακριβά, προέρχονται από τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο, είτε περιέχουν χημικά συστατικά, αυτή η προσέγγιση επιδιώκει να ξεφύγει από τη δογματική προσκόλληση στην κληρονομιά και αντ’αυτού προσπαθεί να εξισορροπήσει τη διατήρηση με την καινοτομία.